نزدیک یک ماهی میشه که چیزی ننوشتم، نه که چیزی نداشته باشم واسه نوشتن! نه اصلا این طور نیست!
هزار و یک کار داشتم و دارم و در مجموع از زندگیم در دو ماه گذشته لذت بردم.
رنج می کشم ، می خندم و شادی میکنم و این ها همه یعنی این که زنده هستم و انسانم.
احتمال داره کارم به زودی به دادگاه پاسگاه کشیده بشه ، احتمال هر چیزی هست.
از نمک نشناسی بعضی دور و بری ها ناراحتم ولی چیزی نیست که بخام چماقش کنم بکوبم تو سر دیگران..
All is well
کلنگ همچنان با شماس....
احساس میکنم سال 98 آخرین سال حضور من در ایرانه و واقعا واقعا میرم دنبال زندگی خودم در یک جای دیگه.
راستش یه فکر و برنامه هایی ریختم و دارم سعی میکنم اجراش کنم.
ترجیح میدم که کانادا هم نرم (مگر برای گذشت و گذار) و اگه برنامه های مالیم درست محقق بشه فقط می زنم تو خط جهانگردی و این حرفا.
فعلا و موقتا تصمیم گرفتم ترکیه مستقر بشه تا ببینیم بقیه ماجرا چی پیش میاد.
ممنونم ازت مریم بابت راهنمایی هات
این که هر احمقی نوشتن تواند نه تنها نوشتن بلکه اندیشین را تباه خواهد کرد!
نیچه
روزگاری نوشتن در دسترس همه نبود، نه کاغذ به این شکل در دسترس بود، نه سواد سهل الوصول بود!
"سواد" کالایی "لوکس" و مختص اغنیا جامعه بود. نوشتن اگر در کار بود باید روی پوست آهو یا پاپیروس انجام می شد و پر زحمت بود.
تکثیر کتاب ها با زحمت زیاد و با گرفتاری همراه بود.
همین مساله باعث شده بود برای هر موضوع پیش پا افتاده ای انسان دست به قلم نبرد و این زحمت را به خودش هموار نکند! برای همین نوشته حکم "سند" را داشت و نویسنده مجبور بود قبل از آن که بنویسد حسابی فکر کند و بی اندیشه کاغذ را آلوده نکند.
برای همین نوشته ها کم اما پر مغز بود.
با اختراع صنعت چاپ و توسعه روز افزون حمل و نقل دسترسی به کتاب راحت تر و نوشتن هم سهل الوصول تر شده بود. با تحولات اجتماعی سواد به میان عامه مردم رفته و روز به روز تعداد کسانی که می توانستند بنویسند افزوده شد.
این نویسندگان هر وقت اراده می کردند می توانستند بنویسند و هزینه چندانی هم به آن ها تحمیل نمی شد پس کمتر نیاز به فکر کردن داشتند.
این گونه شد که نوشته ها بیشتر و اندیشه های قوی کم رنگ تر شدند.
با اختراع تلفن نیاز به نوشتن باز هم کمتر شد ، اینترنت که آمد دیگر هزنیه نوشتنی در کار نبود، فقط باید کارت اینترنتی می خریدیم. اما این پایان ماجرا نبود.
فروم ها و انجمن های اینترنتی قبل از حضور رسانه های اجتماعی برای ما تنها آوردگاه افکار و اندیشه های سایر انسان های به صورت آنلاین بود.
با آمدن گوشی های هوشمند پای شبکه های اجتماعی به گوشی ها باز شد و البته که نوشتن باز هم ساده تر شد و حتی دیگر زیر پتو و ساعت دو صبح هم می شد نوشت!
کیفیت نوشتن باز هم پایین تر آمد!
هر روز کمیت حضور افراد در شبکه های اجتماعی بیشتر و کیفیت حضور نازل تر می شود.
صد ها گروه جک ، سخن پراکنی و هرزه گویی فعال می شوند و اندیشه زیر بار محتوا می شود و هرگز قابل بازیابی نیست.
کپی پیست جای اندیشه را می گیرد و لایک جای تعمق را!
به قول مدیا کاشیگر: "تنهایی مطلق انسان معاصر" او را به سمت فضاها و ماجراجویی های مجازی می برد و از قضا این حضور گره خورده است با نوشتن!
نوشتنی که هرگز اهمیتش کمتر نشد ولی شکلش عوض شد . این وسط هیچ کس به این داستان فکر نکرد که نوشتن در خدمت فکر و اندیشه است نه هدف غایی!
پس نه لزوما هر آن که نوشتن تواند دانش داند ، نه هر کس که اندیشیدن داند نوشتن تواند!
اندکی فکر کنیم....
سال 88 زمان هدفمند شدن یارانه ها به مامانم می گفتم منتظر نون لواش 200 تومنی باش!
اون موقع ها نون لواش 20 تومن بودا!
مامانم میگفت حرف مفت نزن!
امسال بهش گفتم مامان نون شده 200 تا سه سال دیگه منتظر نون هزارتومنی باش البته اگه گیر بیاد!
بدون اغراف ایران داره غرق می شه یا بهتره بگم مثل یه شمع آب میشه.
امسال هیچ خبری از آجیل و سفره هفت سین و این داستانا نبود و کلا هیشکی دل و دماغشو هم نداشت.
رفتیم خونه یکی از فامیلا واسه شام ، قیمه با مرغ درست کرده بودن!
اصلا مشکلی با پذیراییشون ندارم ولی این اگه نشانه فقییرتر شدن مردم نیست چیه ؟
ده سال پیش به همین آدما اگه می گفتی کارتون به جایی می رسه که مجبور میشین قیمه با مرغ درست کنید و گوشت گیرتون نمیاد باورشون نمیشد.
ولی حالا ببینید....
امیدوارم راهی که پیدا کردم بتونه کمک کنه.
خوشبینم....
خدا رحم کرد بعضیا مسوولیت اجرایی تو این مملکت ندارن
ما ایرانی ها دقیقا همون چیزی هستیم که ازش انتقاد میکنیم.
پر ادعا ،تو خالی و خود زرنگ پندار.
این رو به همه شما مخاطبین وبلاگ نسبت نمیدم ولی درصد زیادی از جامعه ما درگیر این مساله هستن
فکر میکنیم آسمون دهن باز کرده و ما ریده شدیم افتادیم رو کره زمین تا سوار دیگران بشیم و ازشون سواری بگیریم.
ما ایرانی ها هر جا که بهمون میگن بالا چشت ابروس سریع داغ میکنیم و جوش میاریم و میگیم ما فرزندان کوروشیم و خون آریایی تو رگ هامونه و این کسشرا.
به ترکا میگیم خر، افغانیا رو در حد حیوان میبینیم ، اروپا و آمریکا قبله آمال ماست و شب و روز دعا میکنیم مثل اونا بشیم و برای این که بتونیم یه سفر بریم اون جا حاضریم روزی ده بار برینیم تو مملکت خودمون.
بابا ما یه کشوریم مثل بقیه کشوا، نه بیشتر نه کمتر.
فقط کله مون پر باده و بادی که تو کله مسوولین محترم کشورمون هست ظاهرا تو کله ما هم افتاده و فکر میکنیم ما آقا هستیم و بقیه نوکر!
از دخترای این مملکت هم نگم بهتره ، یه مشت کس خل دور هم جمع شدیم و فکر میکنیم خیلی خفنو شاخیم. نه آقا از این خبرا نیست .
باید رو خودمون کار کنیم و بهتر بشیم
و من الله توفیق
خواندن کتاب یادداشت ها از ژوزه ساراماگو تموم شد.
راستش نویسنده ها خیلی آدم های زرنگی هستن، زرنگ از این جهت که قشنگ پشت پرده همه مسائل رو متوجه می شن و درک میکنن چه خبره و کی به کیه!
این چند تا ویژگی رو در همشون دیدم :
1- اکثرا به چپ گرایش دارند و از سرمایه داری صرف متنفرن (قبلا مخالفش بودم ولی الان من هم باهاشون موافقم، یادمون نره مارکس هم خودش نویسنده بود!)
2- انسانیت بالاترین ایدئولوژیشون هست نه دین و مذهب!
3- مخاطب رو گول نمی زنن و میرن سراغ اصل کاری ترین مساله یعنی انسان!
جالب نیست که هیچ وقت خبر اعتصاب صنایع اسلحه سای رو نمی شنویم؟!
هزار تا سوال این مدلی دیگه هم هست!
واقعا چرا؟
ژوزه عزیز ازت ممنونم
راستش وقتی به زندگیم نگاه میکنم انواع و اقسام اشتباهات را تجربه کرده ام.
نماند شارع غلطی که نرفته باشم ، نماند فعلی که مرتکب نشده باشم اما هیچ پشیمان نیستم.
سال هایی که جوان تر بودم به عصیان گذاشت و از این عصیان جز معده دردی عصبی برایم باقی نماند .
زمانی می خواستم درس تقوا به مردم بدهم فهمیدم متقی بودن راحت نیست.
خواستم عارف شوم فهمیدم عرفان هم فقط از دور زیباست و ساده نیست.
خواستم دولتمرد شوم دیدم سیاست جای من نیست!
زندگی همه جاش یک پارادوکس به نام سهل دشوار بود.
دو تن از دوستانم انتحار کردند ولی آرام نشدند پس خودکشی را هم از گزینه ها کنار گذاشتم.
راستش زندگی من هیچ وقت قسمت وی آی پی نداشت ولی هیچ وقتم ته اتوبوس نبود که لذتی ازش نبرده باشم ولی یک چیز در سن 26 سالگی برایم مسجل شده و آن هم اینه که زندگی ماهیتش یک رنج مقدس است .
رنج به خودی خود معنی ندارد ولی رنج مقدس یعنی رنجی که به زحمتش می ارزد یا بیرزد!
حقیقت امر برای من این بود که فهمیدم هنر زندگی هنر تاب آوردن ملال و خلق معناست، برای یکی معنا در کمک به دیگران است و برای دیگری کمک به خویشتن و مال اندوزی.
برای من جیفه دنیا نه مثل علی از آب بینی بز بی ارزش تر است نه مثل قارون به بند بند وجودم گره خورده است. هیچ کدام.
زندگی من ترکیبی از غم بود و اندوه ، از وقتی یادم می آید غمگین بودم . بنا بر روایتی خدا غم را آفرید بعد نصرت رحمانی و من را آفرید ولی این غم فقط تا وقتی بود که نفهمیده بودم کجای جهان هستی قرار دارم و الان تقریبا دو سالی هست که از این غم بی انتها رها شده ام و دیگر احساس پوچی ندارم .
حقیقتا معنای زندگی برای من در این هست که به انسان ها بتوانم کمک کنم دیدی وسیع تر داشته باشند.
ساعت 24 زندگی من و هنگام ملاقات فرشته مرگ اگر این کار را کرده باشم نگرانی ندارم و اگر نکرده باشم بدا به حال من.
برنامه من برای زندگیم این هست که یک جلد کتاب از خود به یادگار خواهم گذاشت که تا سالیان سال فراموش نخواهد شد. این کتاب به نام انسانیت و برای بشریت محفوظ خواهد ماند و تا زمانی که کتاب در گوشه ای از قفسه ی کتابخانه ای باشد حیات من بیهوده نخواهد بود.
تا حالا به این فکر کردین که مثلا بدونین عاقل ترین آدم ها در سن هشتاد سالگی چطور فکر میکنن و نظرشون راجع به مسائل مختلف چیه؟!
ژوزه ساراماگو رو که میشناسین؟!
نویسنده رمان معروف "کوری" که جایزه نوبل ادبیات رو هم برد .
ایشون اواخر عمرش یه وبلاگی راه انداخت و نظرشو مثل کلنگ و مریم و بقیه درباره مسائل مختلف می نوشت.
خوبیش اینه که این نظریاتش در قالب یک کتاب و با ترجمه خوب چاپ شد!
توصیه میکنم یه نگاهی بهش بندازید، دید خوبی نسبت به مسائل بهتون میده .
همه تون رو کلنگگگگگگگگگ وار دوس دارم
